پاسخ به شبهات جناب قزوینی پیرامون مسئله عزاداری (۲)

همچنین نمی توانید بگویید که شهادت حسین نقش اساسی در نجات و حفظ اسلام داشته، چون بطور حتم شهادت حضرت خدیجه و بخشش اموالش در پیشرفت اسلام نوپا نیز بسیار مهم و اساسی بوده است و همچنین شهادت حضرت حمزه در جنگ با کفار صدر اسلام نیز مهم بوده است و چنانچه ایشان در حفظ اسلام جانبازی نمی کردند، اصلا اسلامی نمی ماند تا امام حسین بخواهد در کربلا از آن دفاع کند. پس سنت شدن این مسئله موردی بی معناست و در حقیقت بدعت است.

 اینکه می گویید پیامبر صلی الله علیه وسلم  وقتی جنازه حمزه را دید گریه کرد، باید گفت که پیامبر صلی الله علیه وسلم وقتی جنازه مثله شده حمزه را دید، قسم خورد که ۴۰ تن از اجساد کفار را مثله کند، ولی بعد گفت که اینکار را نمی کنم. خوب آن گریه کردن پیامبر اکرم نیز در اثر احساسی بشری نبوده است؟(قل انما انا بشر مثلکم، کهف/۱۱۰) و بنابراین ربطی به سنت شدن آن ندارد. در جریان حادثه بئر معونه که بسیاری از حافظان قرآن و صحابه رسول اکرم شهید می شوند، می بینیم که پیامبر صلی الله علیه وسلم هر روز آن کفار را لعن می کرده است، ولی از این عمل نهی می گردد. جالب است که جناب قزوینی به روایتی اشاره کردند از کتاب صحیح مسلم که اتفاقا همین روایت نیز مخالف با عقاید شماست. در روایت نقل شده که ابراهیم فرزند پیامبر اکرم در ۱۸ ماهگی در گذشت و پیامبر بخاطرش گریه می کرد که عبدالرحمن بن عوف تعجب می کند و می گوید آیا گریه می کنی؟ و پیامبر پاسخ می دهد که رحمت خدا را از دست داده ام و چشم می گرید و قلب می سوزد، ولی زبان بر خلاف رضای خدا چیزی نمی گوید.

پس باید به جناب قزوینی گفت که شما این روایت را نیز مشاهده کنید و فقط دنبال به کرسی نشاندن حرف خود نباشید. جناب قزوینی برای توجیه زدن بر سر و روی خویش به حضرت عایشه اشاره کرد که در رحلت نبی اکرم صلی الله علیه وسلم بر روی خود زده است!!! نمی دانیم این همه نادانی امثال قزوینی را به حساب چه چیزی بگذاریم؟!! عملی از روی احساسی زنانه، برای قزوینی و همه شیعیان، حجت و سنت هرساله شده جهت سینه زنی و زنجیرزنی و بر سر و روی خود کوبیدن!!! همانطور که گفتیم اعمالی که به ندرت و از روی حالات بشری(حتی از خود پیامبر) سر می زده اند، نمی توانند به عنوان سنت تلقی شوند و باید دید که دستور کلی و رفتار و اعمال متواتر و قطعی چه بوده است و اصلا همین عمل ام المومنین عایشه نشان می دهد که تا آن زمان چنین عملی بصورت تکرار دائمی و سنت نبوده است، چون سنت می بایست بطور هر روزه و مستمر بوده باشد، نه اینکه بیایید و مواردی را که در برخی مواقع خاص رخ داده اند گزینش کنید و اگر چنین است پس چرا حضرت عایشه و یا صحابه در سالهای بعدی این عمل را تکرار نمی کرده اند؟!! چرا فقط و تنها در یک لحظه خاص و از روی احساسی بشری انجام داده اند و پس از آن دیگر تمام شده است؟!! اگر سنت بود که می بایست همیشه تکرار می شد. در ضمن احادیث و روایات دیگری نیز(در کتب خودتان) این عمل را نهی کرده اند و چگونه است که چشمان شما آنها را نمی بیند؟!