[moslemکاربر]

اختلاف زاییده چند چیز است!

1- اتباع از هوی

2- دنباله روی از تاویله متشابهات

3- ضعف ایمان

4- تعصب به رای مذهب، نه رای خدا و رسول

5- اختلاف طبیعت بشر با یکدیگر،

6- اختلاف در لغت عرب

7- اختلاف روایات و برداشتهای روایی

8- اختلاف در متد برداشت از کتاب و سنت.

اگه دوستان با من موافق باشند: لازمه گفتار ما چند چیز است.

الف: اختلاف حرام است آنگاه که مأخذ آن چهار حالت اول باشد، اگر چه هم که بر امر درستی اختلاف دارند، مانند کیفیت نماز و ….

ب: اختلاف لازمه زندگی است انگاه که مأخذ آن چهار حالت دوم باشد، اگر که هوای نفس، یا تعصب و ضعف ایمان منجر به اختلاف دومش نکند.

اختلافاتی که از منابع ، پنج، شش،هفت و هشت پیش می اید، اگر سه موضوع قبلی در آن بوجود اید، مطمئنا مذموم است و کسی نمی تواند آن را از بین ببرد. جز ایمان صادق و تبیعت از خدا نه مذهب و رای شخصی.

در این زمینه چنگ زدن به مسلمات مسلمانان یعنی قرآن، و سنت صحیح( علی حسب اختلاف در صحت و ضعف چون برخی از انها اجتهادی است)

بهترین ایجاد همبستگی نه وحدت، است، و پذیرفتن اختلاف برداشتها نشانه ایمان و توحید یک شخص است.

شیعه رافضی از این مسأله خارج می شود به دلیلی اینکه اختلاف آنها از نوع سه منبع اول است. یعنی ابتغاء تاویل متشابه، اتباع از هوی و تعصب در رای و مذهب است.

انشاء الله اگه شیعه ی رافضی اعتراض کرد، من برای گفته ام استدلال می اورم

قید رافضی را اوردم چون از نظر من شیعه رافضی با شیعه تفاوت کامل دارد.

[moslemکاربر]

حدیث علی مع القرآن وقرآن مع علی نه در روایت شیعه ونه در روایت اهل حق صحیح نیست

هم روایت طبرانی وهم روایت مستدرک در هشام بن برید الی اخر یکی هستند اگر چه که در پایین تر از آنان مختلف است.
(( عن هاشم بن بريد ، عن أبي سعيد التيمي ، عن ثابت مولى آل أبي ذر , عن أم سلمة))
در این قسمت از حدیث همه یکی هستند، وابی سعید التیمی در موردش چنین گفته شده است:
النسائي: ليس بالقوي
وقال الدارقطني: متروك الحديث
وقال السعدي: غير ثقة انتهى
وقال النسائي فيما نقله ابن عدي: ليس بثقة
وقال البخاري: يتكلمون فيه
وقال ابن عدي: ليس له رواية يعتمد عليها عن الصحابة
وقال ابن معين: ليس بشيء شر من رشيد الهجري وحبة العرني وأصبغ بن نباتة.
لذا این حدیث صحیح نیست.
در کتب شیعه نیز دارای سند ضعیفی است.

[moslemکاربر]

هم در مذهب حنابله وهم شوافع وهم مالکیة جواب برای ایشان بود. یعنی سه مذهب از مذاهب اهل سنت به ایشان جواب دادند. وموافق با عمل علی وفاطمه است.
در ثانی اینها زمانی است که اختلاف پیش آید که کدامیک مقدمند، نه اینکه فضیلت شرعی است. یعنی مثلا اگه خلیفه گفت من باید بخونم مقدم اونه یا پسر عمو یا شوهر، و….
اینها چه ارتباطی با این بحث داره؟

من تعجبم از برخی دوستان است، که وقت گرانبهاشون را صرف بحثهای بی مورد می کنند.
لطف کنید برای نجات شیعه از منجلاب شرک وخرافات باید تلاشهای بسیار کرد.
یکی از آن همین رفتار این اقای خرافی است. آخه این بحثه که ایشون روش مانور داده است.

[moslemکاربر]

از آنجا که قرآن را محل رفع اشکال مید انید جای بسیار خرسندی است، اما سنت رسول الله نمی تواند از آن مستثنی شود. البته که این موضوعات مهمی که دامنه اختلافات را ایجاد کرده کاملا برای کسی که دل به قرآن دهد، قابل هضم است. اگر چه که به حدیث هم رجوع نکند، اما قول رسول الله قول خداوند است، واین در بسیار از آیات قرآن وجود دارد. البته من نیاز نمی بینم بحث را بجای دیگر بکشونم

اما تقدیر می کنم از شما بخاطر اینکه قرآن برایتان بسیار مهم وعزیز است. التبه می خواهم دیدگاهتان را در مورد کسی که قرآن را محرف می داند بپرسم، آنها حکمشان چیه؟ اگه نیاز دونستی جواب بدید.

[moslemکاربر]

یکی از واقعیتهای تاریخی نشر کتب این است، که زمان قدیم، به مانند الان کتاب در دسترس نبوده است، وویژگیهای خواص خود را داشته است:
الف: برخی از نویسندگان برای نوشتن کتب به حفظ خود اعتماد داشتند، ومراجعه به کتاب ونسخه خطی نمی کردند برای مثال: ابن قیم می گوید، در سفری کتاب زاد المعاد را نوشتم، وقتی کتابی در یک سفر نوشته می شود، مراجعه ونقل قول از روی حفظ صورت می گیرد، ووقتی 90 تا 97 درصد این نقل قولها درست باشد، باید به این نویسنده توانا مباهات نمود.
ب: برخی موقع کتابهای نویسندگان در تبدیل از نسخه خطی به طبع دچار اختلاف می شود، یعنی محققی اصل را نسخه فلان کتابخانه ومحقق دیگری نسخه فلانی را اصل قرار میدهد، وامکان دارد در این نقل وانتقالات اجتهادی چنین خطایی صورت گیرد. مثلا برخی از احادیث در موطأ مالک به روایت حسن شیبانی نیست در حالی که در روایت یکی دیگر وجود دارد. واین بر می گردد به اختلاف نسخه. ادامه در پست بعدی

[moslemکاربر]

ج: احیانا کتب خطی برخی از قسمتهای آن گم می شود ویافت نمی شود. واین از ویژیگیهای جدا ناپذیر نسخههای خطی است که علوم تحقیق آن را به رسمیت شناخته است.
د: این روایت را سیوطی بدون ذکر سند ذکر کرده است، وزمانی که سندی نداشته باشد، اعتبار ندارد. واین که بخاری در تاریخ گفته باشد باز هم قابل قبول نیست، چون از نظر اهل سنت قاعده حدیث مهمتر از بخاری است. وبخاری فقط در کتاب جامع است که بخاری است و در سایر کتب مانند ادب المفرد وتاریخ خطاهایی از او توسط علما ثبت شده است.
ه: برای یافتن اینکه ایا این بخاری گفته است یا نه راه های زیادی است یکی از آنها بررسی رجالی این حدیث در کتب دیگر است. که آیا آنها رجال بخاری هستند یا نه؟ آیا بخاری از آنها راویت کرده است یا نه و…. ولی قرینه نشان از آن دراد که این روایت در کتب دیگر دارای رجال وضاع است. ویان خود نتیجه می دهد که او از آن خبری نداشته است.

[moslemکاربر]

از برادر امة الله وحقیقت واستاد سجودی تشکر می کنم، بخاطر بحث خوبشون!!! فکر کنم اینجا خلطی صورت گرفته بین پذیرش قول رسول به عنوان سنت ووجود برخی أحادیث ضعیفی که در به اسم صحاح آمده است.

چیزی که من از قرآن برداشت کرده ام، این است که قرآن وسنت دو منبع مستقل هستند که هر دو با وحی در ارتباط هستند. این بدین معنا نیست که رسول الله در همه زمینه ها معصوم بودند. اگه اجازه بدید آن را خدمتتان عرض می کنم.

استقلال سنت در تشریع:
الف: خداوند در قرآن تحریم وتحلیل را به خودش ورسولش نسبت داده است، وفرمود یحرم علیهم الخبائث در جایی دیگر ویحل لهم الطیبات. ومسلمان همه طیبات به اسم در قرآن ذکر نشده است وهمه محرمات نیز در قرآن ذکر نشده است. یا تفصیلش نیامده است.

ب: قرآن ایات بسیاری دارد مبنی بر اینکه سنت نیز وحی است توجه بفرمایید:
1- خداوند در سوره انفال می فرماید: إذ یعدکم الله احدی الطائفتین ….. و آن هنگام که خداون به شما یکی از طائفتین جنگ یا پیروزی را وعده داد.

اگه خوب به آیه توجه کنید، در هیچ یک از آیات قران این داستان وعده ذکر نشده است، واین وعده توسط رسول الله به اصحاب داده شد.
وخداوند این وعده که بر زبان رسول الله نه در قرآن آمده، را به خود نسبت داده است، یعنی قول رسول قول خداست. وامری که این آیه ثابت می کند این است که ما مأمور به وحی هستیم که بر رسول الله می آمده است.

2- خداوند می فرماید:{حَافِظُوا عَلَى الصَّلَوَاتِ وَالصَّلَاةِ الْوُسْطَى وَقُومُوا لِلَّهِ قَانِتِينَ (238) فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًا فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَمَا عَلَّمَكُمْ مَا لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ (239)} [البقرة: 238، 239].
همانطور که مستحضرید در این آیه می گوید، اگر ترس وخوف از دشمن داشتید نماز را در حال سواره یا پیاده بخوانید اما وقتی به محل امن رسیدید خدا را همانطور که به شما آموختیم ذکر کنید.
وواضح است ومستحضر هستید که در قرآن چگونگی نماز غیر خوف برای ما بیان ننموده است واین سنت است که آن را ذکر کرده است. وخداوند آن را به خود نسبت می دهد. آنچنان که خدا شما را آموخت، لذا سنت رسول الله وحی است وشکی در آن نیست.
3- خداوند فرموده است: { وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ} [البقرة: 143]. در این آیه نیز خداوند می فرماید ما علت قرار دادن بیت المقدس به عنوان قبله امتحان شما قرار دادیم، ومستحضر هستید که دستور نماز به طرف بیت المقدس در قرآن ذکر نشده است اما خداوند می فرماید ما اینکار را نکردیم، ونتیجه این است که دستور رسول الله ناشی از وحی بوده است.

آیات زیادی را محمد تقی عثمانی بر شمرده است می تونید به کتاب Authority of SUNNAH ایشان مراجعه کنید. البته اگه در این زمینه نظری هست بفرمایید تا اینکه اصولی وارد بحث سنت وفرق رسول نبی در قرآن وتأثیر این فرق در خطاب قرآن وسنت من مطالبی دارم عرض کنم.

[نویسنده]

نوشته ها