سند ولایت و امامت از زبان “بی زبانان”

بارها از شیعه تقاضا شده که یک سند صحیح و صریح برای اثبات امامت ائمه ارائه دهند، اما روایاتی که ارائه دادند بعد از بررسی معلوم شد که تماماً یا صحیح و یا صریح نیستند، به هر حال، شیعه از ارائه یک سند صحیح و صریح بر اثبات ائمه عاجز است، ما خود دست به کار شدیم و شروع به گشتن در روایات شیعه شدیم که شاید بتوانیم روایتی که صریح و صحبح باشد را پیدا کنیم اما در کمال حیرت در این جستجو به روایاتی بر خوردیم که گذشته از سند آنها به شدت عجیب و دور از عقل می نمودند به همین سبب، شایسته دانستیم که بعضی از آنها را برای خوانندگان عزیز مطرح کنیم؛ محتوای دسته ای از این روایات گواهی موجودات و یا اشیاء بی زبان بر امامت ائمه بود و دسته ای دیگر شهادت حیوانات به امامت ائمه، در این مقاله به دستۀ اول می پردازیم.

 

۱٫گواهی درخت ام غَیلان !!
«…مُحَمَّدِ بْنِ فُلَانٍ‏ الْوَاقِفِی قَالَ: کَانَ لِی ابْنُ عَمٍّ یقَالُ لَهُ- الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ کَانَ زَاهِداً وَ کَانَ مِنْ أَعْبَدِ أَهْلِ زَمَانِه …. وَ کَانَ الرَّجُلُ مَعْنِیاً بِدِینِهِ‏ فَلَمْ یزَلْ یتَرَصَّدُ أَبَا الْحَسَنِ ع‏ حَتَّى خَرَجَ إِلَى ضَیعَهٍ لَهُ‏ فَلَقِیهُ فِی الطَّرِیقِ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَحْتَجُّ عَلَیکَ بَینَ یدَی اللَّهِ فَدُلَّنِی عَلَى الْمَعْرِفَهِ قَالَ فَأَخْبَرَهُ بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ مَا کَانَ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص‏ وَ أَخْبَرَهُ بِأَمْرِ الرَّجُلَینِ‏ فَقَبِلَ مِنْهُ ثُمَّ قَالَ لَهُ فَمَنْ کَانَ بَعْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ الْحَسَنُ ع ثُمَّ الْحُسَینُ ع حَتَّى انْتَهَى إِلَى نَفْسِهِ ثُمَّ سَکَتَ قَالَ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَمَنْ هُوَ الْیوْمَ قَالَ إِنْ أَخْبَرْتُکَ تَقْبَلُ قَالَ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ أَنَا هُوَ قَالَ فَشَی‏ءٌ أَسْتَدِلُّ بِهِ قَالَ اذْهَبْ إِلَى تِلْکَ الشَّجَرَهِ وَ أَشَارَ بِیدِهِ إِلَى أُمِّ غَیلَانَ‏ فَقُلْ لَهَا یقُولُ لَکِ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ أَقْبِلِی‏ قَالَ فَأَتَیتُهَا فَرَأَیتُهَا وَ اللَّهِ تَخُدُّ الْأَرْضَ‏ خَدّاً حَتَّى وَقَفَتْ بَینَ یدَیهِ ثُمَّ أَشَارَ إِلَیهَا فَرَجَعَتْ قَالَ فَأَقَرَّ بِهِ ثُمَّ لَزِمَ الصَّمْتَ‏ وَ الْعِبَادَهَ فَکَانَ لَا یرَاهُ أَحَدٌ یتَکَلَّمُ بَعْدَ ذَلِکَ.» 
 (الکافی، ج‏۱، صص: ۳۵۲ – ۳۵۳ _دار الکتب اسلامیه _تهران)

 

یعنی: «محمد بن فلان واقفى گوید: من پسر عموئى داشتم که نامش حسن بن عبد اللَّه بود، مردى بود زاهد و عابدترین مردم زمان خود…..آن مرد به دین خود عنایت داشت و پیوسته در انتظار استفاده از امام کاظم بود تا زمانى که آن حضرت به کشتزار خود میرفت، در بین راه به حضرت برخورد و عرض کرد: قربانت، من در برابر خدا با شما احتجاج و خصومت میکنم، مرا به معرفت راهنمائى کن، حضرت گزارش حال امیر المؤمنین علیه السلام و آنچه بعد از پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله واقع شد و نیز گزارش امر آن دو مرد (ابو بکر و عمر) را بیان فرمود، او هم پذیرفت، سپس به حضرت عرض کرد: امام بعد از امیر المؤمنین علیه السلام کیست؟ فرمود: حسن و بعد حسین به همین ترتیب ائمه را تا امام قبل از خودش شمرد و سپس ساکت شد…. راوی پرسید و در حال حاضر امام کیست؟، گفت:اگر بتو خبر دهم می پذیرى؟ گفت: آرى قربانت گردم، فرمود، امام منم، عرض کرد: چیزى مى‏خواهم که به آن استدلال کنم، (یعنى معجزه شما چیست؟) فرمود: برو نزد آن درخت- آنگاه با دست اشاره به درخت ام غیلان کرد- و به او بگو: موسى بن جعفر به تو میگوید: بیا، گوید من نزد درخت رفتم و دیدم زمین را میشکافد و مى‏آید تا در برابر حضرت ایستاد، سپس حضرت به او اشاره کرد، تا برگشت. او به امامتش اقرار کرد و خاموشى گزید و به عبادت پرداخت و کسى پس از آن او را ندید که سخن گوید!!»

۲٫گواهی عصا !!

«… مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ قَالَ سَمِعْتُ یحْیى بْنَ أَکْثَمَ قَاضِی سَامَرَّاءَ بَعْدَ مَا جَهَدْتُ بِهِ‏ وَ نَاظَرْتُهُ وَ حَاوَرْتُهُ‏ وَ وَاصَلْتُهُ‏ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ عُلُومِ آلِ مُحَمَّدٍ فَقَالَ: بَینَا أَنَا ذَاتَ یوْمٍ دَخَلْتُ أَطُوفُ بِقَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَرَأَیتُ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی الرِّضَا ع یطُوفُ بِهِ فَنَاظَرْتُهُ فِی مَسَائِلَ عِنْدِی فَأَخْرَجَهَا إِلَی‏ فَقُلْتُ لَهُ وَ اللَّهِ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَکَ مَسْأَلَهً وَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأَسْتَحْیی مِنْ ذَلِکَ فَقَالَ لِی أَنَا أُخْبِرُکَ قَبْلَ أَنْ تَسْأَلَنِی تَسْأَلُنِی عَنِ الْإِمَامِ فَقُلْتُ هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا فَقَالَ أَنَا هُوَ فَقُلْتُ عَلَامَهً فَکَانَ فِی یدِهِ عَصًا فَنَطَقَتْ وَ قَالَتْ إِنَّ مَوْلَای إِمَامُ هَذَا الزَّمَانِ وَ هُوَ الْحُجَّهُ
( الکافی (ط – الإسلامیه)، ج‏۱، ص: ۳۵۳_دار الکتب اسلامیه _تهران)
یعنی: «محمد بن ابى العلاء گوید: بعد از آنکه یحیى بن اکثم قاضى سامرا را آزمایش کردم و با او مباحثه و گفتگو نمودم و رفت و آمد کردم و راجع به علوم آل محمد پرسیدم شنیدم که مى ‏گفت: روزى داخل (مسجد مدینه) شدم و قبر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله را طواف میکردم!!! (ابن اکثم و طواف قبر؟!) در آن میان محمد بن على الرضا علیه السلام را دیدم مشغول طواف است، در باره مسائلى که در نظرم بود، با او مناظره کردم، همه را جواب داد، عرض کردم بخدا که من میخواهم از شما یک مسأله ‏اى بپرسم، ولى بخدا که خجالت میکشم،به من فرمود:پیش از آنکه بپرسى من بتو خبر میدهم، میخواهى راجع به امام بپرسى، عرض کردم: بخدا سؤال من همین است،پس فرمود: امام منم، پس گفتم: علامتش چیست؟ در دستش عصائى بود که به سخن آمد و گفت: همانا مولا و مالک من. امام این زمانست و اوست حجت خدا.»
 
۳٫گواهی حجر الاسود:
«…أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَینُ ع أَرْسَلَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَنَفِیهِ إِلَى عَلِی بْنِ الْحُسَینِ ع فَخَلَا بِهِ‏ فَقَالَ لَهُ یا ابْنَ أَخِی قَدْ عَلِمْتَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص دَفَعَ الْوَصِیهَ وَ الْإِمَامَهَ مِنْ بَعْدِهِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع ثُمَّ إِلَى الْحَسَنِ ع ثُمَّ إِلَى الْحُسَینِ ع وَ قَدْ قُتِلَ أَبُوکَ رَضِی اللَّهُ عَنْهُ وَ صَلَّى عَلَى رُوحِهِ وَ لَمْ یوصِ‏ وَ أَنَا عَمُّکَ وَ صِنْوُ أَبِیکَ‏ وَ وِلَادَتِی مِنْ عَلِی ع فِی سِنِّی‏ وَ قَدِیمِی‏ أَحَقُّ بِهَا مِنْکَ فِی حَدَاثَتِکَ فَلَا تُنَازِعْنِی فِی الْوَصِیهِ وَ الْإِمَامَهِ وَ لَا تُحَاجَّنِی فَقَالَ لَهُ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ ع یا عَمِّ اتَّقِ اللَّهَ وَ لَا تَدَّعِ مَا لَیسَ لَکَ بِحَقٍ‏ إِنِّی أَعِظُکَ أَنْ تَکُونَ مِنَ الْجاهِلِینَ‏ إِنَّ أَبِی یا عَمِّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیهِ أَوْصَى إِلَی‏ قَبْلَ أَنْ یتَوَجَّهَ إِلَى الْعِرَاقِ وَ عَهِدَ إِلَی فِی ذَلِکَ قَبْلَ أَنْ یسْتَشْهَدَ بِسَاعَهٍ وَ هَذَا سِلَاحُ رَسُولِ اللَّهِ ص‏ عِنْدِی فَلَا تَتَعَرَّضْ لِهَذَا فَإِنِّی أَخَافُ عَلَیکَ نَقْصَ الْعُمُرِ وَ تَشَتُّتَ الْحَالِ‏ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ الْوَصِیهَ وَ الْإِمَامَهَ فِی عَقِبِ الْحُسَینِ ع فَإِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ ذَلِکَ فَانْطَلِقْ بِنَا إِلَى الْحَجَرِ الْأَسْوَدِ حَتَّى نَتَحَاکَمَ إِلَیهِ وَ نَسْأَلَهُ عَنْ ذَلِکَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ کَانَ الْکَلَامُ بَینَهُمَا بِمَکَّهَ فَانْطَلَقَا حَتَّى أَتَیا الْحَجَرَ الْأَسْوَدَ فَقَالَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ لِمُحَمَّدِ بْنِ الْحَنَفِیهِ ابْدَأْ أَنْتَ فَابْتَهِلْ‏ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَلْهُ أَنْ ینْطِقَ لَکَ الْحَجَرَ ثُمَّ سَلْ فَابْتَهَلَ مُحَمَّدٌ فِی الدُّعَاءِ وَ سَأَلَ اللَّهَ ثُمَّ دَعَا الْحَجَرَ فَلَمْ یجِبْهُ‏ فَقَالَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ ع یا عَمِّ لَوْ کُنْتَ وَصِیاً وَ إِمَاماً لَأَجَابَکَ قَالَ لَهُ مُحَمَّدٌ فَادْعُ اللَّهَ أَنْتَ یا ابْنَ أَخِی وَ سَلْهُ فَدَعَا اللَّهَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ ع بِمَا أَرَادَ ثُمَّ قَالَ أَسْأَلُکَ بِالَّذِی جَعَلَ فِیکَ مِیثَاقَ الْأَنْبِیاءِ وَ مِیثَاقَ الْأَوْصِیاءِ وَ مِیثَاقَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ لَمَّا أَخْبَرْتَنَا مَنِ الْوَصِی وَ الْإِمَامُ بَعْدَ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی ع قَالَ فَتَحَرَّکَ الْحَجَرُ حَتَّى کَادَ أَنْ یزُولَ عَنْ مَوْضِعِهِ‏ ثُمَّ أَنْطَقَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِلِسَانٍ عَرَبِی مُبِینٍ‏ فَقَالَ اللَّهُمَّ إِنَّ الْوَصِیهَ وَ الْإِمَامَهَ بَعْدَ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی ع إِلَى عَلِی بْنِ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ ابْنِ فَاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ فَانْصَرَفَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِی وَ هُوَ یتَوَلَّى‏ عَلِی بْنَ الْحُسَینِ ع.» 
 (الکافی (ط – الإسلامیه)، ج‏۱، ص: ۳۴۸)
یعنی: «امام باقر علیه السلام فرمود: چون امام حسین علیه السلام کشته شد، محمد بن حنفیه، شخصى را نزد امام سجاد فرستاد که تقاضا کند با او در خلوت سخن گوید سپس (در خلوت) به آن حضرت چنین گفت:پسر برادرم! میدانى که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله وصیت و امامت را پس از خود به امیر المؤمنین علیه السلام و بعد از او به امام حسن علیه السلام و بعد از او به امام حسین علیه السلام واگذاشت. و پدر شما- رضى اللَّه عنه و صلّى على روحه- کشته شد و وصیت هم نکرد، و من عموى شما و با پدر شما از یک ریشه ‏ام و زاده على علیه السلام هستم. من با این سن و سبقتى که بر شما دارم از شما که جوانید بامامت سزاوارترم، پس با من در امر وصیت و امامت منازعه و مجادله مکن. (عجیب که ابن حنفیه از حدیث لوح جابر بی خبر بود!) امام سجاد علیه السلام به او فرمود: اى عمو از خدا بترس و چیزى را که حق ندارى ادعا مکن. من تو را موعظه میکنم که مبادا از جاهلان باشى، اى عمو! همانا پدرم صلوات اللَّه علیه پیش از آنکه رهسپار عراق شود به من وصیت فرمود و ساعتى پیش از شهادتش نسبت به آن با من عهد کرد.و این سلاح رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله است نزد من، متعرض این امر مشو که میترسم عمرت کوتاه و حالت پریشان شود!! همانا خداى عز و جل امر وصیت و امامت را در نسل حسین علیه السلام مقرر داشته است، اگر میخواهى این مطلب را بفهمى بیا نزد حجر الاسود رویم و محاکمه کنیم و این موضوع را از او بپرسیم، امام باقر علیه السلام فرماید، این گفتگو میان آنها در مکه بود، پس رهسپار شدند تا به حجر الاسود رسیدند، امام سجاد به محمد بن حنفیه فرمود: تو اول به درگاه خداى عز و جل تضرع کن و از او بخواه که حجر را براى تو به سخن آورد و سپس بپرس. محمد با تضرع و زارى دعا کرد و از خدا خواست و سپس از حجر خواست‏ (که به امامت او سخن گوید) ولى حجر جوابش نگفت. سجاد گفت: اى عمو اگر تو وصى و امام میبودى جوابت میداد. محمد گفت: پسر برادر تو دعا کن و از خدا بخواه، سجاد علیه السلام دعا کرد، و سپس گفت: از تو میخواهم به آن خدائى که میثاق پیغمبران و اوصیاء و همه مردم را در تو قرار داده است (همه باید نزد تو آیند و به پیمان خدا وفا کنند) وصى و امام بعد از حسین علیه السلام را به ما خبر ده. حجر جنبشى کرد که نزدیک بود از جاى خود کنده شود، سپس خداى عز و جل او را بسخن آورد و به زبان عربى فصیح گفت: بار خدایا همانا وصیت و امامت بعد از حسین بن على علیه السلام به على بن حسین بن على بن ابى طالب پسر فاطمه دختر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله رسیده است.پس محمد بن على (محمد حنفیه) برگشت و پیرو على بن الحسین علیه السلام گردید!» 

۴٫گواهی جمجمۀ انو شیرَوان:
«خَبَرُ الْجُمْجُمَهِ عَنْ أَبِی الْأَحْوَصِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمَّارٍ السَّابَاطِی قَالَ‏ قَدِمَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع الْمَدَائِنَ فَنَزَلَ بِإِیوَانِ کِسْرَى وَ کَانَ مَعَهُ دُلَفُ بْنُ مُجِیرٍ فَلَمَّا صَلَّى قَامَ وَ قَالَ دُلَفُ قُمْ مَعِی وَ کَانَ مَعَهُمْ جَمَاعَهٌ مِنْ أَهْلِ سَابَاطَ فَمَا زَالَ یطُوفُ مَنَازِلَ کِسْرَى وَ یقُولُ لِدُلَفَ کَانَ لِکِسْرَى فِی هَذَا الْمَکَانِ کَذَا وَ کَذَا وَ یقُولُ دُلَفُ هُوَ وَ اللَّهِ کَذَلِکَ فَمَا زَالَ کَذَلِکَ حَتَّى طَافَ الْمَوَاضِعَ وَ أَخْبَرَ عَنْ جَمِیعِ مَا کَانَ فِیهَا وَ دُلَفُ یقُولُ یا سَیدِی وَ مَوْلَای کَأَنَّکَ وَضَعْتَ هَذِهِ الْأَشْیاءِ فِی هَذِهِ الْأَمْکِنَهِ ثُمَّ نَظَرَ ع إِلَى جُمْجُمَهٍ نَخِرَهٍ فَقَالَ لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ خُذْ هَذِهِ الْجُمْجُمَهَ وَ کَانَتْ مَطْرُوحَهً ثُمَّ جَاءَ ع إِلَى الْإِیوَانِ وَ جَلَسَ فِیهِ وَ دَعَا بِطَسْتٍ فِیهِ مَاءٌ فَقَالَ لِلرَّجُلِ دَعْ هَذِهِ الْجُمْجُمَهَ فِی الطَّسْتِ ثُمَّ قَالَ ع أَقْسَمْتُ عَلَیکِ یا جُمْجُمَهُ لَتُخْبِرِینِی مَنْ أَنَا وَ مَنْ أَنْتِ فَقَالَتِ الْجُمْجُمَهُ بِلِسَانٍ فَصِیحٍ أَمَّا أَنْتَ فَأَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ سَیدُ الْوَصِیینَ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِینَ وَ أَمَّا أَنَا فَعَبْدُکَ وَ ابْنُ أَمَتِکَ کِسْرَى أَنُوشِیرَوَانُ… »
(الفضائل (لابن شاذان القمی)، ص: ۷۱، نشر رضی _قم،ط۲)
یعنی: «خبر جمجمه: از ابی الاحوص از پدرش از عمار ساباطی روایت است که گفت: امیرالمؤمنین؛ به مداین آمد و در ایوان کسری اقامت گزید! و دُلَف بن مُجِیر همراه او بود وقتی امام نماز خواند، بلند شد و به دلف گفت بلند شو و با من بیا و گروهی از اهل ساباط همراه او بودند او همچنان در منازل کسری دور می زد و به دلف می گفت که کسری در اینجا چنان و چنان داشته است و دلف می گفت سوگند به خدا که درست همین طور بوده است تا اینکه امام همه جا را گشت و دلف می گفت: سیدم و مولایم گویا تو این چیزها را خودت در اینجاها گذاشته ای سپس امام؛ به جمجمه ای فرسوده نگاه کرد! و به یکی از یارانش گفت این جمجمه را بردار سپس امام به ایوان آمد و در آن نشست و طشتی پر از آب خواست آنگاه به مرد گفت: جمجمه را در طشت بگذار سپس به جمجمه گفت تو را قسم می دهم که بگو من کیستم و تو کیستی؟ آنگاه جمجمه به زبان فصیح گفت: تو امیرالمؤمنین هستی!! و تو سید اوصیا و امام متقین هستی!!، و من بنده تو هستم و پسر کنیزت می باشم من انوشیروانم..»
                                                                                                             
                                                                                                                        التماس دعا

مقاله پیشنهادی

هنگام اختلاف با پدر چگونه با وی صحبت کنم؟

سوال: در اسلام هنگامی که سوء تفاهمی میان پدر و پسر رخ می‌دهد چگونه می‌توان …