سند ولایت و امامت از زبان “بی زبانان”

 (الکافی، ج‏۱، صص: ۳۵۲ – ۳۵۳ _دار الکتب اسلامیه _تهران)

«… مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ قَالَ سَمِعْتُ یحْیى بْنَ أَکْثَمَ قَاضِی سَامَرَّاءَ بَعْدَ مَا جَهَدْتُ بِهِ‏ وَ نَاظَرْتُهُ وَ حَاوَرْتُهُ‏ وَ وَاصَلْتُهُ‏ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ عُلُومِ آلِ مُحَمَّدٍ فَقَالَ: بَینَا أَنَا ذَاتَ یوْمٍ دَخَلْتُ أَطُوفُ بِقَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَرَأَیتُ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی الرِّضَا ع یطُوفُ بِهِ فَنَاظَرْتُهُ فِی مَسَائِلَ عِنْدِی فَأَخْرَجَهَا إِلَی‏ فَقُلْتُ لَهُ وَ اللَّهِ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَکَ مَسْأَلَهً وَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأَسْتَحْیی مِنْ ذَلِکَ فَقَالَ لِی أَنَا أُخْبِرُکَ قَبْلَ أَنْ تَسْأَلَنِی تَسْأَلُنِی عَنِ الْإِمَامِ فَقُلْتُ هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا فَقَالَ أَنَا هُوَ فَقُلْتُ عَلَامَهً فَکَانَ فِی یدِهِ عَصًا فَنَطَقَتْ وَ قَالَتْ إِنَّ مَوْلَای إِمَامُ هَذَا الزَّمَانِ وَ هُوَ الْحُجَّهُ.»

یعنی: «محمد بن ابى العلاء گوید: بعد از آنکه یحیى بن اکثم قاضى سامرا را آزمایش کردم و با او مباحثه و گفتگو نمودم و رفت و آمد کردم و راجع به علوم آل محمد پرسیدم شنیدم که مى ‏گفت: روزى داخل (مسجد مدینه) شدم و قبر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله را طواف میکردم!!! (ابن اکثم و طواف قبر؟!) در آن میان محمد بن على الرضا علیه السلام را دیدم مشغول طواف است، در باره مسائلى که در نظرم بود، با او مناظره کردم، همه را جواب داد، عرض کردم بخدا که من میخواهم از شما یک مسأله ‏اى بپرسم، ولى بخدا که خجالت میکشم،به من فرمود:پیش از آنکه بپرسى من بتو خبر میدهم، میخواهى راجع به امام بپرسى، عرض کردم: بخدا سؤال من همین است،پس فرمود: امام منم، پس گفتم: علامتش چیست؟ در دستش عصائى بود که به سخن آمد و گفت: همانا مولا و مالک من. امام این زمانست و اوست حجت خدا.»

یعنی: «امام باقر علیه السلام فرمود: چون امام حسین علیه السلام کشته شد، محمد بن حنفیه، شخصى را نزد امام سجاد فرستاد که تقاضا کند با او در خلوت سخن گوید سپس (در خلوت) به آن حضرت چنین گفت:پسر برادرم! میدانى که رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله وصیت و امامت را پس از خود به امیر المؤمنین علیه السلام و بعد از او به امام حسن علیه السلام و بعد از او به امام حسین علیه السلام واگذاشت. و پدر شما- رضى اللَّه عنه و صلّى على روحه- کشته شد و وصیت هم نکرد، و من عموى شما و با پدر شما از یک ریشه ‏ام و زاده على علیه السلام هستم. من با این سن و سبقتى که بر شما دارم از شما که جوانید بامامت سزاوارترم، پس با من در امر وصیت و امامت منازعه و مجادله مکن. (عجیب که ابن حنفیه از حدیث لوح جابر بی خبر بود!) امام سجاد علیه السلام به او فرمود: اى عمو از خدا بترس و چیزى را که حق ندارى ادعا مکن. من تو را موعظه میکنم که مبادا از جاهلان باشى، اى عمو! همانا پدرم صلوات اللَّه علیه پیش از آنکه رهسپار عراق شود به من وصیت فرمود و ساعتى پیش از شهادتش نسبت به آن با من عهد کرد.و این سلاح رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله است نزد من، متعرض این امر مشو که میترسم عمرت کوتاه و حالت پریشان شود!! همانا خداى عز و جل امر وصیت و امامت را در نسل حسین علیه السلام مقرر داشته است، اگر میخواهى این مطلب را بفهمى بیا نزد حجر الاسود رویم و محاکمه کنیم و این موضوع را از او بپرسیم، امام باقر علیه السلام فرماید، این گفتگو میان آنها در مکه بود، پس رهسپار شدند تا به حجر الاسود رسیدند، امام سجاد به محمد بن حنفیه فرمود: تو اول به درگاه خداى عز و جل تضرع کن و از او بخواه که حجر را براى تو به سخن آورد و سپس بپرس. محمد با تضرع و زارى دعا کرد و از خدا خواست و سپس از حجر خواست‏ (که به امامت او سخن گوید) ولى حجر جوابش نگفت. سجاد گفت: اى عمو اگر تو وصى و امام میبودى جوابت میداد. محمد گفت: پسر برادر تو دعا کن و از خدا بخواه، سجاد علیه السلام دعا کرد، و سپس گفت: از تو میخواهم به آن خدائى که میثاق پیغمبران و اوصیاء و همه مردم را در تو قرار داده است (همه باید نزد تو آیند و به پیمان خدا وفا کنند) وصى و امام بعد از حسین علیه السلام را به ما خبر ده. حجر جنبشى کرد که نزدیک بود از جاى خود کنده شود، سپس خداى عز و جل او را بسخن آورد و به زبان عربى فصیح گفت: بار خدایا همانا وصیت و امامت بعد از حسین بن على علیه السلام به على بن حسین بن على بن ابى طالب پسر فاطمه دختر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله رسیده است.پس محمد بن على (محمد حنفیه) برگشت و پیرو على بن الحسین علیه السلام گردید!» 

«خَبَرُ الْجُمْجُمَهِ عَنْ أَبِی الْأَحْوَصِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمَّارٍ السَّابَاطِی قَالَ‏ قَدِمَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع الْمَدَائِنَ فَنَزَلَ بِإِیوَانِ کِسْرَى وَ کَانَ مَعَهُ دُلَفُ بْنُ مُجِیرٍ فَلَمَّا صَلَّى قَامَ وَ قَالَ دُلَفُ قُمْ مَعِی وَ کَانَ مَعَهُمْ جَمَاعَهٌ مِنْ أَهْلِ سَابَاطَ فَمَا زَالَ یطُوفُ مَنَازِلَ کِسْرَى وَ یقُولُ لِدُلَفَ کَانَ لِکِسْرَى فِی هَذَا الْمَکَانِ کَذَا وَ کَذَا وَ یقُولُ دُلَفُ هُوَ وَ اللَّهِ کَذَلِکَ فَمَا زَالَ کَذَلِکَ حَتَّى طَافَ الْمَوَاضِعَ وَ أَخْبَرَ عَنْ جَمِیعِ مَا کَانَ فِیهَا وَ دُلَفُ یقُولُ یا سَیدِی وَ مَوْلَای کَأَنَّکَ وَضَعْتَ هَذِهِ الْأَشْیاءِ فِی هَذِهِ الْأَمْکِنَهِ ثُمَّ نَظَرَ ع إِلَى جُمْجُمَهٍ نَخِرَهٍ فَقَالَ لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ خُذْ هَذِهِ الْجُمْجُمَهَ وَ کَانَتْ مَطْرُوحَهً ثُمَّ جَاءَ ع إِلَى الْإِیوَانِ وَ جَلَسَ فِیهِ وَ دَعَا بِطَسْتٍ فِیهِ مَاءٌ فَقَالَ لِلرَّجُلِ دَعْ هَذِهِ الْجُمْجُمَهَ فِی الطَّسْتِ ثُمَّ قَالَ ع أَقْسَمْتُ عَلَیکِ یا جُمْجُمَهُ لَتُخْبِرِینِی مَنْ أَنَا وَ مَنْ أَنْتِ فَقَالَتِ الْجُمْجُمَهُ بِلِسَانٍ فَصِیحٍ أَمَّا أَنْتَ فَأَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ سَیدُ الْوَصِیینَ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِینَ وَ أَمَّا أَنَا فَعَبْدُکَ وَ ابْنُ أَمَتِکَ کِسْرَى أَنُوشِیرَوَانُ… »

یعنی: «خبر جمجمه: از ابی الاحوص از پدرش از عمار ساباطی روایت است که گفت: امیرالمؤمنین؛ به مداین آمد و در ایوان کسری اقامت گزید! و دُلَف بن مُجِیر همراه او بود وقتی امام نماز خواند، بلند شد و به دلف گفت بلند شو و با من بیا و گروهی از اهل ساباط همراه او بودند او همچنان در منازل کسری دور می زد و به دلف می گفت که کسری در اینجا چنان و چنان داشته است و دلف می گفت سوگند به خدا که درست همین طور بوده است تا اینکه امام همه جا را گشت و دلف می گفت: سیدم و مولایم گویا تو این چیزها را خودت در اینجاها گذاشته ای سپس امام؛ به جمجمه ای فرسوده نگاه کرد! و به یکی از یارانش گفت این جمجمه را بردار سپس امام به ایوان آمد و در آن نشست و طشتی پر از آب خواست آنگاه به مرد گفت: جمجمه را در طشت بگذار سپس به جمجمه گفت تو را قسم می دهم که بگو من کیستم و تو کیستی؟ آنگاه جمجمه به زبان فصیح گفت: تو امیرالمؤمنین هستی!! و تو سید اوصیا و امام متقین هستی!!، و من بنده تو هستم و پسر کنیزت می باشم من انوشیروانم..»