بدبختی ما از کجا شروع شد؟

بر خلاف تصور برخی، شیعه نه بخاطر پیروی از امامان، بلکه دقیقا بخاطر عدم پیروی از امامان بدبخت شد، آنگاه که حضرت علی به سپاهیانش گفت به مردم شام توهین نکنید ولی شیعه آمد و به زیارتنامه ای جعلی پناه آورد که تمامش لعن و نفرین است، خوارج در حضور حضرت علی در مسجد کوفه به ایشان توهین می کردند و می رفتند، ولی ولایت فقیه سانسور و خفقان ایجاد کرد. علی در محله شبامیان در بازگشت از صفین زنان را از عزاداری برای کشته شدگان منع کرد و امام حسین نیز قبل از فاجعه کربلا حضرت زینب را از این کار منع کرد، ولی شیعه به بهانه آداب و رسوم چه بدعتها که در عزاداری دهه محرم مرتکب نشد. دهها حدیث از سوی امامان صادر شد که ساختمان سازی روی قبر مساوی با شرک به خداست، ولی شیعه به این احادیث توجهی نکرد.

حضرت علی حتی در یکی از دهها نامه اش به معاویه و حتی در یکی از دهها سخنرانی اش کوچکترین اشاره ای نداشت به اینکه: ای مسلمین، مردم در غدیرخم با من برای خلافت الهی بیعت کردند!! ولی شیعه تمام اعتقاد خود را بر پایه خلافت منصوص و امام غائب موهوم گذاشت. حضرت علی هیچگاه از قبر پیامبر(ص) و قبر فاطمه و قبر حمزه طلب شفاعت و مدد و وساطت نکرد، ولی شیعه چنین کرد و بدبختی اش اینگونه آغاز شد. از همه اینها اگر بتوان گذشت از این مهمترین نکته که شاید علت اصلی بدبختی شیعه است، نمی توان گذشت که شیعه صلح حدیبیه(یعنی صلح پیامبر با کفار) را نادیده گرفت، صلح امام حسن را ندید، به قول خودش سکوت و همکاری ۲۵ ساله حضرت علی با خلفا را ندید، ولایت عهدی امام رضا را ندید، آری اینهمه را ندید و فقط تمام چشمانش گشوده شد بر نیم روز عاشورا و شهادت امام حسین و طرفه اینجاست که وقتی شما تاریخ را به دقت بررسی می کنی، می بینی که هدف امام حسین فقط امر به معروف و اصلاح امت جدش بوده، نه جنگ مسلحانه.

در پیشنهادهای ایشان می بینی که از عمربن سعد می خواهد به مدینه بازگردد یا خود شخصا نزد یزید به شام برود یا از حکومت و سرزمین های تحت تصرف آنها خارج شده به کشوری دیگر برود و بخاطر لجاجت دشمن(و تحرکات شمر) بود که ایشان در جنگی کاملا تدافعی به شهادت رسید، ولی متاسفانه شیعه تمام حرکات و سیره امامان خود از حضرت علی تا امام حسن عسگری را به یک سو نهاد و وجودش پر شد از کینه و جنگ و خونریزی بر مبنای تصوری باطل از واقعه کربلا.