بررسی مختصر در کتب اهل سنت از نظر حدیثی(۳)سنن نسائی

[اوربان موحدکاربر]

نسائي يعني احمدبن شعيب خراساني، در سال (215) متولد گرديده، بعد از کسب معلومات در خراسان براي تکميل آن به عراق و حجاز و مصر و شام و جزيره سفر کرده است . و از محضر اساتيد بزرگواري همچون “قتيبهبن سعيد و اسحاق بن راهويه، و هشامبن عمار، و عيسيبن رغبه، و محمدبن نصر مروزي” کسب فيض نموده است ، و در آگاهي از احاديث و حفظ و روايت آن به فوق تخصص نايل گشته و براي تعليم و افاضه در مصر سکونت گزيده است، و از شخصيتهاي اهل فضل جمع زيادي در محضر او مستفيض شدهاند از جمله: “ابوبشر دولابي، ابوعلي حسين، و حمزه کتاني، و حسنبن خضر سيوطي (4) و ابوالقاسم طبراني و غيره”.

سنن نسائي که آن را “مجتبي” ناميده مشتمل بر (5761) حديث صحيح و برگزيده از تأليف بزرگتر نسائي بنام “السنن الکبري” است توضيح اينکه نسائي در آغاز کتاب مفصلي از احاديث پيامبر – صلى الله عليه وسلم – را تأليف نمود و آن را “السنن الکبري” ناميد و به عنوان ارمغان براي فرمانرواي رمله (يکي از شهرهاي فلسطين) فرستاد ، و چون فرمانروا از نسائي پرسيد آيا همة روايات اين کتاب احاديث صحيح است؟ نسائي در جواب گفت: در اين کتاب احاديث صحيح و احاديث حسن و احاديث نزديک به اين دو نوع گردآوري شده است، فرمانرواي رمله از او خواست که در يک کتاب مجرد احاديث صحيح را استخراج کند، نسائي به اين کار مبادرت نمود و پس از تلخيص سنن کبري و تجريد احاديث صحيح، آن را “مجتبي” ناميد (سنن نسائي، شرح سيوطي، ج 1، ص 5).

تذکرة الحفاظ، ذهبي، ج 2، ص 698 و 699 و البدايه و النهايه، ابن کثير، ج 11، ص 131 و 132.

نسائي در انتخاب احاديث صحيح مجتبي، نسبت به بخاري و مسلم شرايط سختتري را اعمال ميکرد، و بعداً يکي از صحاح ششگانه به شمار آمده است . و برخي از محدثين معتقدند که سنن نسائي از جهت صحت روايات و تنظيم ابواب فقهي همتاي سنن ابوداود و از حيث اعتبار در مرتبة بعد از آن قرار دارد . سنن نسائي به کثرت تکرار نيز معروف و حتي يک حديث (حديث نيت) شانزده بار در آن تکرار گرديده است.

نسائي هنگامي که در راه حج به شهر دمشق رسيد، و ميديد که جمع زيادي نسبت به علي مرتضي هيچ ارادتي نداشتند، کتابي را بنام “خصايص علي” نوشت تا مردم شهر را نسبت به امام علي – عليه السلام – ارادتمند نمايد، و وقتي مردم شهر به او پيشنهاد کردند که در فضايل و خصايص معاويه هم کتابي را بنويسيد در پاسخ گفت: چه حديثي را در فضيلت معاويه روايت کنم؟ مگر همين حديث که پيامبر نسبت به او فرمود: “اللهم لاتشبع بطنه” يعني: “خدايا شکمش را سير نکن” و مردم شهر همين رفتار و گفتار او را بر سنيستيزي و تمايل او به تشيّع حمل کرده و به طور دستهجمعي او را کتک زدند و از شهر اخراج نمودند، و او را به رفتن به مکه مجبور کردند و در آنجا در شعبان سال (303) متوفي گرديد و در بين صفا و مروه به خاک سپرده شد.

[نویسنده]

نوشته ها