نگاهی به موضوع تناقض جرح و تعدیل در مورد راویان شیعه!!!!!

با سلام خدمت دست اندرکاران سایت اسلام تکس ودیگر دوستان عزیز اهل سنت وشیعه
اینجا یه مطلب نوشتم با عنوان(تناقض جرح و تعدیل در روایات شیعه
http://www.islamtxt.net/?q=content/forum/2273#comment-10231
)این هم نتیجه ی اون تناقضات!!!!!!!

– این تناقض خطیر در توثیق و تجریح راویان حدیث ائمه مذهب شیعه، بسیاری از علمای مذهب را به شک انداخته، و به خطرناکی آن و عدم توانائی بر شناخت قول درست از میان این اقوال اعتراف و اقرار کرده‎اند. از جمله شیخ علی خاقانی می‎گوید: «»[1″>.

2- این دو امام، یعنی محمد بن علی باقر و جعفر بن محمد صادق، امام پنجم و ششم از ائمه شیعه هستند، و بعد از آن دو پنج امام دیگر آمده‎اند، اما با این وجود حقیقت را بیان نکرده‎اند و مردم را در سرگردانی و حیرت باقی نهاده‎اند و مردم را رها کرده‎اند تا بر اساس روایات اشخاصی متناقض به عبادت خدا بپردازند و حقیقت را برایشان بیان نکرده‎اند. پس در این صورت این سوال پیش می‎آید که امامت آنان چه فائده‎ای دارد؟!

همچنین راویانی که اقوال ائمه را برای شیعیان نقل کرده‎اند با وجود این تناقض شدید، جایگاه واقعی آنان قابل شناخت نیست! پس چگونه به روایاتی که آنان از ائمه نقل کرده‎اند اعتماد شود؟!

3- وقتی که یک عالم شیعی با این تناقض رو به رو شود و بخواهد آن را برطرف سازد، در این حالت پناهگاهی نمی‏یابد جز اینکه اظهار دارد که امام این دو قول متناقض را از روی «تقیه» بیان کرده است.

جواب ما به این علما این است: چه کسی به شما گفته است یکی از این اقوال از سر تقیه می‎باشد؟! هردو قول از امام روایت شده است و نه این امام و نه امام بعد از او مشخص نکرده‎اند که کدام قول بر اساس تقیه بوده است. بنابراین، شما از کجا می‎دانید که این قول از روی تقیه می‎باشد؟!!

4- آیا این امکان وجود ندارد که روایات دال بر مذمت صحیح بوده و روایات دیگر به دروغ به ائمه نسبت داده شده باشند تا بدین وسیله کلام ائمه را علیه این راویان که به ائمه دروغ نسبت داده‎اند، باطل نمایند؟!

5- آنان اظهار می‎دارند که امام این مذمت را از سر تقیه گفته است تا بدین ترتیب این مذمت به گوش مخالفان برسد و در نتیجه این اصحاب مذهب مورد حمایت باشند!! جواب ما این است: آیا مدح‎هایی که آنان در مورد راویان گفته‎اند امکان رسیدن به مخالفان را ندارند؟!

6- آیا هر قولی که امام به وسیله آن یکی از اصحاب خود را مورد مذمت قرار داده باشد به همان اشخاصی که خبر دال بر مدح به آنان رسیده است، خواهد رسید؟ زیرا مقصود از تقیه این است که سخن به همان شخصی برسد که خبر مدح رسیده است تا بدین وسیله حسب زعم شیعیان حقیقت را بر آنان بپوشانند؟! اما نکته اینجاست که سخن گاهی در اوقات و اماکن مختلفی بیان شده است و در این صورت سخن به همه مخالفان نمی‏رسد. پس این تقیه چگونه است؟!

7- آیا مخالفان نمی‏دانستند که ائمه تقیه می‎کنند و به آن ایمان دارند؟! پس در این صورت تقیه بر مخالفان پوشیده نمی‎ماند. پس آیا عاقلانه است که جامعه‎ای که شیعه و ائمه در آن زندگی می‏کنند در میان مردم زندگی کنند و در مورد عقیده و شریعت و اشخاص کلام‎هایی متناقض بر زبان بیاورند اما راز آنان برملا نشود؟! به درستی که این خیالی شگفت‏انگیز است.

8- بار دیگر تأکید می‎کنیم که این افراد از اهل بیت، بر دین جامعه خود بوده‎اند، یعنی دینی که پیامبر ما محمدص آورد و اصحاب و اهل بیتش آن را منتقل ساختند و این دین همان است که اهل سنت آن را قبول کرده‎اند و ظاهر افعال و اقوال این ائمه نیز بر همین مطلب دلالت دارد، و آن دسته از اهل سنت که معاصر آنان بوده‎اند و از آنان روایت کرده‎اند و شرح حالشان را بیان کرده‎اند، بر این مطلب گواهی می‎دهند.

اما وقتی این افراد که ائمه را وسیله تجارت خود قرار داده‎اند این وضعیت را مشاهده کردند، این عقیده را ایجاد کردند تا اهل بیت را تکذیب نمایند و بگویند که ائمه در اعمال و اقوال خود اهل نیرنگ هستند و صداقت ندارند، و آنان بر عقیده و شریعت دیگری هستند، و این وضعیت ظاهری، نفاق برای اهل سنت است، و این نفاق دین ائمه است، و این دین را تقیه می‎نامند.

پس هرگاه ائمه سخنی را بر زبان آوردند یا عملی را انجام دادند که موافق اهل سنت بود آنان را تصدیق نکنید!

اینکه ائمه اصحاب خود را تکذیب کرده‎اند این در ظاهر است و حقیقت بر خلاف این می‎باشد!!

بسیار زشت است این مذهبی که حتی در شأن گنه‏پیشگان امت هم نمی‏باشد، چه برسد به بزرگان اهل بیت!

به درستی که اهل بیت بالاتر و شریف‏تر از این انحطاطی هستند که به آنان منسوب شده است، و عقلای شیعه بسیار نیازمند به این هستند که در این موضع خود نسبت به این پندار زشت تجدید نظر نمایند.

9- یک فرد شیعه چگونه می‎تواند به حقیقت دست یابد حال آنکه روایات و سخنان ائمه با هم در تناقض است، و مستندی از کسی از ائمه در دست ندارد تا قول درست را برای وی ترجیح دهد؟!

اقوالی که هر امام بر زبان آورده است بعد از این امام، ائمه دیگری آمده‎اند و امام و آن حاکمی که امام حسب زعم شیعه از او تقیه می کرده است از دنیا رفته‎اند و مردم نیازمند به این شده‎اند که حق را در آنچه که در زمان امام سابق گفته شده است بشناسند، اما امام جدید و امام بعد از وی چیزی نگفته‎اند تا موضوع روشن گردد.

سپس علمای شیعه می‎آیند و در مورد امام خود چنین حکم می‎کنند که مراد و منظور وی فلان و فلان بوده است. بکارگیری چنین روشی حتی در مورد غیر ائمه قابل قبول نمی‎باشد چه برسد به اینکه در مورد ائمه استعمال شود؟!

10- این تناقض با عصمت که ارباب شیعه برای ائمه خود ادعا دارند در تناقض است، زیرا علمای شیعه اظهار می‎دارند که ائمه از گناه و خطای عمدی و سهوی در دین معصوم هستند. این اقوال که از ائمه روایت شده‎اند برخی معصیت و برخی کذب و برخی خطا و مخالف واقعیت هستند، آنچنان که خود شیعیان اظهار می دارند. پس این عصمت مورد ادعا کجاست؟!

این تناقض این واقعیت را برای ما کشف می‎کند که در اینجا علیه دین خدا و اهل بیت توطئه‎ایی چیده شده است، و طوائف بسیاری که منتسب به مذهب اهل بیت می‏باشند و فکر می‏کنند که کار نیکی انجام می‏دهند، قربانی این توطئه شده‎اند.

به درستی که شیعه قربانی دسیسه‎ای شده است که اگر بخواهند می‏توانند آن را برملا سازند، و این تناقض یکی از دلایل این توطئه است.

البته حقیقت برای برخی از آنان روشن شده است، و آنان از حق پیروی کرده‎اند که برخی از آنان قبلاً بیان شدند.

ما شک نداریم که برخی از علمای شیعه به حقیقت واقف هستند، لکن طمع‏ورزیهای دنیوی از بزرگترین اسباب ادامه دادن به این مغالطه است.

پژوهشگر شیعه مذهب، حسین موسوی بعد از بررسی روایات شیعه و تفرقه ناشی از آن در میان امت، می‎گوید: «بعد از این سفر سخت و عذاب‏آور در بیان آن حقایق دردناک، این سوال پیش می‎آید که انجام چه چیزی بر من واجب است؟ آیا در مکان و منصب خود باقی بمانم و اموال زیادی را از افراد ساده لوح با نام خمس و تبرعات بستانم و سوار ماشینهای فاخر شوم و از زنان زیباروی بهره‏مند شوم یا اینکه متاع فانی دنیا را ترک نموده و از این امور حرام دوری بگزینم و حق را آشکار نمایم، زیرا کسی که حق را بیان نکند، شیطانی لال و گنگ است؟»[2″>.

آری، این گردنه گاهی افراد سست ایمان را از عبور از خود ناتوان می‎گرداند و فقط افرادی با ایمان قوی و صادق می‎توانند از آن عبور نمایند.

داستانی را دیدم که امام ابن قیم آن را ذکر کرده است که با یک دانشمند مسیحی روی داده است- گرچه از حیث دین فرق وجود دارد، زیرا شیعیان مسلمانند و مسیحی کافر است- لکن در این داستان عبرتی وجود دارد. ابن قیم/ می‏گوید: «من قسمت عمده یک روز را به مناظره با یکی از علمای مسیحی گذراندم و وقتی که حق برای آن فرد مسیحی روشن شد، وی مبهوت گشت. در آن هنگام فقط ما دو نفر بودیم و کسی وجود نداشت. من به او گفتم: چه چیزی مانع تو از تبعیت از حق و حقیقت می‎شود؟ گفت: وقتی که من نزد این الاغ‏ها برگردم زیر پای نعلین مرکب من فرشی پهن می‎کنند ، و من کار و پیشه‎ای نمی‎دانم و چیزی از قرآن حفظ ندارم و به نحو و فقه مطلع نیستم. . چه کسی به چنین چیزی راضی می‏شود؟ ابن قیم می‎گوید: گفتم: چنین نمی‏شود، آیا فکر می‏کنی اگر رضای خدا را بر هوای نفس خود ترجیح دهی خداوند تو را خوار و ذلیل و محتاج می‏کند؟ اگر فرض هم کنیم که چنین وضعیتی برای تو پیش آید، باز هم حقیقت و نجات از آتش جهنم و عذاب و خشم خداوند، کامل‏ترین عوض در مقابل آن چیزهایی می‏باشد که از دست می‏دهی. فرد مسیحی گفت: ببینیم خدا چه می‎خواهد. به او گفتم: نمی‏توانم به تقدیر استدلال نمود و اگر تقدیر حجت می‏بود برای یهود در تکذیب مسیح و برای مشرکان در تکذیب پیامبران حجت می‏بود. علاوه بر این، شما قدر را تکذیب می‏کنید. پس چگونه به آن استدلال می‏کنید؟ پس آن فرد مسیحی گفت: دست از سر ما بردار»[3″>.

11- خلاصه، این اقوال متناقض در توثیق و تجریح راویان مذهب شیعه از خلال مصادر و منابع شیعه، به موارد زیر اشاره دارد:

* مذهب شیعه مورد محافظت نیست، زیرا اگر منقول از معصومان می‏بود خداوند آن را حفظ می‏کرد.

* فرد شیعه با وجود این تناقض نمی‎تواند اقوال ائمه خود در مورد راویان دینش را بشناسد مگر با وارد کردن تقیه در مسأله.

* بعید نیست که سبب این تناقض این باشد که این تناقض از ثمره‎های مبارزه میان افرادی باشد که گرد ائمه را گرفته بودند و بر ائمه تجارت می‏کردند تا در نتیجه امام تنها برای آنان باشد.

* اعتماد به روایات شیعی وجود ندارد. پس چگونه دینی بر آن بنا می‏شود که به وسیله آن به خداوندY تقرب می‏شود.

پس آیا وقت آن نرسیده که علمای شیعه در دین خود تجدید نظر نمایند؟!