امام شیعان امروز کجاست؟

ما حق داریم از علمای شیعه سؤال کنیم: امام شما امروز کجاست؟

امام یازدهم شیعه حسن عسکری در سال 260 هجری بدون اینکه فرزندی داشته باشد وفات یافت.
کتاب¬های شیعه هم اعتراف کرده¬اند که: فرزندی از او آشکار نبود، بنابراین میراث او بین برادرش
جعفر و مادرش تقسیم شد».

و بعد از وفات حسن بدون آنکه فرزندی داشته باشد، علمای شیعه در مورد این که چه کسی جانشین او
شود حیرت¬زده و سرگردان دچار تفرقه گردیدند، تا اینکه در مورد جانشین او به چهارده فرقه تقسیم
شدند، چنان که نوبختی و شیخ مفید گفته اند، و یا چنان که قمی می¬گوید به پانزده فرقه تقسیم شدند، و یا
چنانکه مسعودی می¬گوید به بیست گروه تقسیم شدند.

حتی برخی از علمایشان گفتند که امامت پایان یافت.

بعضی گفتند: امامت بعد از حسن باطل گردید، و نزدیک بود وفات حسن بدون فرزند برای
جانشینی؛ منجر به پایان یافتن مذهب شیعه و شیعیان و شیعه¬گری شود، چون اساس تشیّع که همان امام
است فرو ریخت.

اما (اندیشه غیبت امام) پایه و اساسی بود که وجود و ساختار شیعه بعد از فروپاشی بر آن بنا گردید، و
از نابودی اساس و ساختارشان جلوگیری کرد، بنابراین ایمان داشتن به غیبت فرزند حسن عسکری
محوری است که عقاید ایشان بر آن می¬چرخد، و بسیاری از شیعیان بعد از سرگردانی و حیرت بدان
روی آوردند، و علمای شیعه پناهگاهی جز این مبدأ اعتقادی یعنی غیبت امام نداشتند، و بوسیله¬ آن
دسیسه و توطئه شیعه¬گری را از فروپاشی و نابودی محافظت گردید.

وقتی استاد اساتید شیعیان نخستین؛ ابن سبا یهودی که عقیده منصوص بودن امامت علی رضی الله
عنه را وضع و ابداع کرد که اساس و شالوده¬ی مذهب شیعه¬ است،

اینجا ابن سبأ دیگری آمد و بعد از مرگ امام حسن عقیم و بدون فرزند که اندیشه امامت سقوط کرد؛
جایگزینی و معادلی برای آن ساخته و پرداخته کرد. یا اینکه این ابن سبأ دوّم یکی از مجموعه
سازندگان این اندیشه است، اما به هر حال او چهره بر جسته این ادعا است، و این مرد کسی جز «ابو
عمر عثمان بن سعید عمری اسدی عسکری متوفای سال 280 هجری» نیست، که ادعا کرد امام
حسن فرزندی داشته که از نگاه مردم پنهان است و هنوز چهار سال بیش ندارد.

و شیخ شیعه مجلسی می¬گوید: «اکثر روایات حاکی از آن است که سن او چند ماه از پنج سال هم کمتر
بود، یا عمرش یک سال و چند ماه از پنج سالگی کمتر بود»!

با وجود آن که این فرزند چنان که کتاب های شیعه گفته¬اند در زمان حیات پدرش حسن دیده نشده است،
و بعد از وفاتش عموم مردم او را نشناخته و ندیده اند، اما این مرد (یعنی عثمان) ادعا می¬کند که او را
می¬شناسد و در گرفتن اموال شیعه و پاسخ دادن به پرسش های آنان وکیل اوست.

توضیح:

نکته بسیار عجیب و شگفت انگیز این است که شیعه ادعا می¬کنند جز سخن امام معصوم را قبول نمی¬
کنند، و حتی آنها اجماع را بدون وجود معصوم قبول ندارند، امّا در اینجا در رابطه با یکی از مهم-ترین
عقاید شیعی خود ادعای شخص غیر معصوم را قبول می¬کنند، حال آنکه افراد دیگری نیز همان ادعای
او را مطرح کردند و هر کدام ادعا می¬کرد که دروازه¬ای است به سوی امام غائب ، و کشمکش و
اختلاف بین کسانی که از این راه شکم خود را سیر می¬کردند شدید بود، هر یک از آنها امضا و خطی
نشان می¬داد و ادعا می¬کرد که از سوی امام غایب صادر شده است، و در آن نوشته و سندها دیگران
لعنت و تکذیب می¬شدند. طوسی بعضی از اینها را در بحثی تحت عنوان:

«ذکر مذمت شدگانی که ادعای (باب) بودن و نمایندگی کردند، لعنت خدا بر آنها باد».

عثمان و همراهانش در آغاز از آشکار کردن اسم این فرزند خیالی، و ذکر محل اختفای او خودداری
می¬کردند. از ابی عبدالله صالحی روایت است که گفت: «بعد از وفات ابو محمّد علیه السلام یاران ما
از من درخواست کردند از نام محل امام سؤال کنم، پاسخ آمد: «اگر اسم را بگویید آن را فاش می-کنند،
و اگر جای او را بدانند آن را به دیگران نشان می دهند»

و کلینی روایت کرده است که:«صاحب این امر را جز انسان کافر با نام خودش او را نمی¬خواند».
وقتی گفتند: چگونه او را یاد کنیم؟ گفت: «بگویید: حجت آل محمّد صلوات الله علیه و سلامه».

رسوایی به نظر می¬رسد که پنهان کردن اسم و محل پسر حسن عسکری چیزی جز تلاش برای روپوش
گذاشتن بر این دروغ نبوده¬اند، زیرا چگونه علمایشان به پنهان کردن اسم و جای او دستور می¬دهند در
حالی که خودشان می¬گویند: «هر کس از ما اهل بیت امام را نشناسد؛ او غیر خدا کسی دیگر را شناخته
و عبادت کرده است».

و همانطور که عثمان ندای عقیده غیبت را سر داد، بعد از او پسرش ابو جعفر محمّد بن عثمان
(متوفای 304 هجری یا 305 هجری) از آن سخن گفت، و شیعه به چند گروه تقسیم شدند، و به علت
طمع ورزی و چشم دوختن به جمع آوری اعمال یکدیگر را لعنت کردند، و از یکدیگر بیزاری
جستند، سپس محمّد بن عثمان ابو القاسم حسین بن روح نوبختی را بعد از خویش به عنوان نایب امام
تعیین کرد، و این منصوب کردن کشمکش و اختلاف بزرگی در میان آنان که از این راه کسب در-آمد و
روزی می¬کردند ایجاد کرد، بنابراین از یکدیگر جدا شده و به لعنت کردن همدیگر پرداختند.

و بالاخره برای رفع نزاع و کشمکش؛ ابن روح مقام بابیّت و نیابت را بعد از خود به علی بن محمّد
سمری واگذار کرد.

و سمری تا سه سال در این پُست باقی ماند؛ سپس احساس ناکامی¬کرد و فهمید که مقام او به عنوان
وکیل مورد اعتماد امام غایب مقامی ناچیز و حقیر است و هنگامی که در بستر مرگ قرار گرفت از او
پرسیدند: چه کسی بعد از تو جانشین تو است؟ گفت: خداوند فرمان خود را می¬رساند.

غیبت صُغری

دوران نیابت این چهار نفر برای مهدی؛ غیبت صغری نامیده می شود. و علمای شیعه عقیده غیبت را
تغییر دادند و به جای این که نیابت در دست یکی از علمای شیعه باشد و مستقیم از امام غایب فرمان
بگیرد؛ اعلام کردند ارتباط مستقیم با مهدی قطع شده است، و تشکیلات اثنا عشریه سندی را با امضا و
خط امام موهوم صادر کردند مبنی بر اینکه: «هر مجتهد شیعه نایب امام است»… و از جمله در آن
سند آمده بود: «برای سؤال در مورد حوادث به راویان حدیث ما مراجعه کنید، زیرا آنها حجت من بر
شما و من حجت خدا هستم».

امّا چرا آنها را به قرآن و سنّت ارجاع ندادند، و چرا این کار را کردند و آن به باب سمری نسبت دادند؟

جنگ بر سر نیابت همچون سگهای لاش¬خور

یکی از نائبان مهدی که شیخ شیعه ابو جعفر محمّد بن علی شلمغانی است می¬گوید: «ما می¬دانیم چرا با
ابوالقاسم حسین بن روح در این قضیه وارد شدیم، ما بر سر این مسأله با هم به کشمکش و دعوا
پرداختیم همانگونه که سگهای لاش¬خور بر سر خوردن به جنگ و درگیری می¬پردازند».

آری، مسئله غیبت امام یکی از ارکان مهم مذهب شیعه، و از مسائلی است که بسیاری از علمای شیعه
را سرگشته و حیران کرده است، چون آنها در مورد غیبت و طولانی بودن غیبت امام، و قطع شدن
اخبار او مشکوک شدند، که واقعاً حق هم داشتند.

حیرت شیعیان

شیخ شیعه ابن بابویه قُمی گفت: «به نیشابور برگشتم و در آن اقامت گزیدم، دیدم که بیشتر شیعیانی که
نزد من می¬آیند از مسئله غیبت امام حیران و سرگشته بودند، و در مورد امام قائم علیه السّلام دچار
شبهه شده بودند…».

خواننده دانا و منصف:

شیعه در زمان شیخ و عالم خود ابن بابویه (متوفای 381 هجری) در مورد امامی که در انتظارش
هستند شک و تردید داشتند، آیا اکنون بعد از گذشت قرن های متمادی در مورد آن شک ایجاد نمی-شود؟

به نقل از: سؤال و جوابهايي در مورد شیعیان اثنا عشری، تألیف: عبدالرحمن بن سعد الشثری